Saturn's grootste satelliet is Titan achter het ringsysteem. Epimetheus is zichtbaar op de voorgrond.
Nieuw onderzoek toont aan dat de grootste satelliet in de familie van Saturnus krachtige buien heeft. Stormen zijn zeldzaam (een keer in 29,5 jaar), maar komen vaker voor dan wetenschappers geloofden. In werkelijkheid werd verwacht dat extreme gebeurtenissen één keer gedurende 1-3 millennia zouden terugkeren.
Stormen veroorzaken massale overstromingen in over het algemeen woestijngebieden. Het oppervlak van Titan kopieert de aarde met stromende rivieren, grote meren en zeeën. Er zijn ook onweersbuien die zorgen voor seizoensbuien. Maar hier worden we niet geconfronteerd met water en vloeibare methaan.
Modellen tonen aan dat deze douches in staat zijn verantwoordelijk te zijn voor de vorming van een ijzig maanoppervlak, omdat de aarde rotsachtig wordt. Op onze planeet kunnen intense stormen leiden tot zware neerslag, waarbij ze kegelvormige objecten vormen - alluviale fans. Op Titan zijn er vergelijkbare objecten, maar gemaakt door methaan douches.
Er wordt aangenomen dat dit principe kan worden toegepast op Mars en andere planetaire lichamen. Het begrijpen van de relatie tussen neerslag en oppervlaktelaag kan helpen om de veranderingen in klimatologische omstandigheden op Aarde en andere planeten te begrijpen.
Titan gemaakt door Cassini
Alluviale gaten werden opgemerkt door het Cassini-schip, dat sinds 2004 Saturnus begon te bestuderen. De missie eindigde in september 2017, toen de eenheid in een planetaire atmosfeer terechtkwam.
Wetenschappers worden geconfronteerd met een absoluut nieuwe vondst, maar ze hebben lang naar het maanoppervlak gekeken. Cassini Radar weerspiegelde ook de dominantie van gigantische zandduinen op de lagere breedtegraden van de satelliet, en in de volle zee komen meren en zeeën vaker voor. Alluviale ventilatoren bevinden zich tussen 50 en 80 graden op de breedtegraad.
Dit alles suggereert dat Titan regionale verschillen in neerslag heeft. Vroege modellen toonden aan dat vloeibaar methaan is geconcentreerd op hogere breedtegraden. Maar niemand had eerder een gedetailleerd overzicht van het gedrag van extreme buien behandeld, wat kon leiden tot de overdracht van neerslag en erosie.
Onderzoekers moesten vertrouwen op computermodellen, omdat het moeilijk is om het neerslagproces voor het gehele baanpad van Saturnus te volgen. Meestal hoopt de regen dichter bij de polen, waar er zeeën en meren zijn, en de meest intense regen valt op 60 graden op de breedtegraad (het punt waar alluviale fans geconcentreerd zijn).
