Nieuw onderzoek suggereert dat ten minste één super-aarde (een planeet groter dan de aarde, maar kleiner dan Neptunus) zich dicht bij de zon zou kunnen hebben gevormd. Na verloop van tijd zou deze hypothetische super-aarde alle rommel in het gebied verdoezelen. En vanwege de zwaartekracht kon de zon het eten.
"Dit kan dienen als een mogelijke verklaring voor de reden waarom niets zichtbaar is binnen de baan van Mercurius, hoewel op dit moment het bewijs gebaseerd is op modellering en het feit dat het gebied tussen Mercurius en de Zon zo onvruchtbaar is", zeggen de auteurs.
"Het enige (fysieke) bewijs dat superlanding in ons zonnestelsel gevormd zou kunnen zijn, is de afwezigheid van iets in deze regio, er is zelfs geen steen", zei hoofdauteur Rebecca Martin, een assistent-professor aan de Universiteit van Nevada, Las Vegas, E-mail ontdekkingsnieuws. 'Dus ze hadden zich daar kunnen vormen, alle vast materiaal wegvagen, maar toen kwamen ze in de zon terecht.'
De ontdekking van superaarde exoplaneten buiten het zonnestelsel suggereert dat ze zich op twee plaatsen kunnen vormen: op hun plaats (waar je ze vandaag ziet) of weg van hun waargenomen plaatsen, waar ze zeker zouden migreren tijdens een lange tijd.
Om ter plekke te vormen, zal de superaarde geleidelijk een massa puin in de "dode zone" moeten opbouwen, een planetair systeem vormen dat bekend staat als een protoplanetaire schijf. Dit kan alleen gebeuren als er een voldoende grote hoeveelheid turbulentie door het magnetisme van het omringende materiaal wordt gevoed. "De grootte van de dode zone moet groot genoeg zijn om aan te houden gedurende de hele levensduur van de schijf," voegde Martin eraan toe. "Omdat verschillende systemen verschillende dode zones kunnen hebben, kan de vorming van de binnenste delen niet in alle systemen voorkomen en daarom kunnen beide formatieplaatsen functioneren."
In de superlanden die werden waargenomen, noteerden de onderzoekers twee verschillende typen, afhankelijk van hun dichtheid. Ze concludeerden dat planeten die zich verder in de schijf vormen minder dicht zijn, omdat water en andere vluchtige stoffen bevriezen in de koude buitenste delen van de schijf. Degenen die dichterbij zijn, kunnen dichter zijn.
Hoe gaat het met ons eigen zonnestelsel? Onderzoekers geloven dat hier super-aardes op hun plaats zijn en al het materiaal binnen de baan van Mercurius zichtbaar is. "Als de schijf voldoende koel is, is de migratie van de tijdschaal voor hen (om in de zon te vallen) kort genoeg om dit tijdens de levensduur van de schijf te laten gebeuren," zei Martin. Maar verder onderzoek is nodig om dit te bevestigen.
