De illustratie toont sterrenlicht dat de planetaire atmosfeer verlicht.
Nieuw NASA-onderzoek helpt onze visie op het leven in werelden buiten ons systeem te verbeteren. Wetenschappers besloten om een model te gebruiken dat meer realistische weergave van atmosferische omstandigheden oplevert. Dit leidde tot een nieuw proces dat mogelijk bewoonbare planeten kon aangeven.
Eerdere modellen creëerden atmosferische omstandigheden langs een enkele dimensie - verticaal. De nieuwe studie besloot om alle drie de dimensies te gebruiken, waardoor de atmosferische circulatie gemodelleerd kon worden.
Als je je op onze planeet concentreert, dan heeft het leven water nodig, dus een exoplaneet wordt mogelijk als geschikt voor het leven beschouwd, als de temperatuur ervan toestaat dat water gedurende een lange tijd (miljarden jaren) in een vloeibare toestand aanwezig is. Als de wereld zich ver van zijn ster bevindt, zal het oppervlak bevriezen en als het dichtbij is, zal het drogen en gloeien. Als gevolg hiervan verdampen de oceanen en stijgt waterdamp naar de stratosfeer.
Vroege modellen toonden aan dat om de waterdamp in de stratosfeer te verhogen, de temperatuur de 66 ° C zou moeten overschrijden. Dit zal leiden tot krachtige convectiestormen. Maar het bleek dat dit niet de reden voor het broeikaseffect is.
Verdeling van zee-ijs op een synchroon roterende oceaan. Blauw is een open oceaan en wit is zee-ijs.
De analyse laat zien dat de rotatie van de planeet naar de ster ongeveer een sterke invloed heeft op de zwaartekracht van de ster, wat de axiale planetaire rotatie vertraagt. Dit leidt tot een zwaartekrachtblok, waarbij de ene kant het licht de hele tijd ontvangt, en de andere in eeuwige duisternis. Op dit moment vormt zich aan de dagzijde een dichte wolkenbedekking, die functioneert als een paraplu van het meeste zonlicht. Het blijft koel en voorkomt verdamping van waterdamp. De onderzoekers ontdekten ook dat de hoeveelheid nabij-infrarode straling (NIR) in staat is om warmte aan de planeet te leveren in een vochtige kas.
NIR is een type licht dat ontoegankelijk is voor het menselijk oog. Naarmate de lucht warmer wordt, wordt het begrepen en transporteert het waterdruppeltjes de stratosfeer in, waardoor een vochtige "kas" ontstaat. Dit proces is vooral belangrijk voor planeten in de buurt van lage-massa sterren. Hoe koeler de ster, hoe meer NIR hij vrijgeeft.
Dit is een belangrijke observatie voor exoplaneetjagers, omdat sterren met een lage massa het meest voorkomende type in de melkweg zijn. Hun aantal duidt erop dat er vroeg of laat een bewoonde wereld in de buurt zal zijn. De verkregen gegevens dragen bij tot een meer grondige zoekopdracht per model en verhogen de detectiekansen.
In toekomstige studies is het onderzoeksteam van plan om zwaartekracht, grootte, atmosferische samenstelling en oppervlaktedruk toe te voegen aan de simulatie om te testen hoe al deze factoren de circulatie van waterdamp beïnvloeden.
