Wetenschappers geloven dat ze het mysterie hebben onthuld waarom Apollo-gesteenten die door NASA-astronauten zijn verzameld, gemagnetiseerd zijn.
In tegenstelling tot de aarde heeft de maan geen globaal magnetisch veld, tenminste niet op dit moment.
Maar wetenschappers hebben gesuggereerd dat de maan, ondanks dat ze maar 1 procent van de massa van de aarde heeft, een bewegende kern van gesmolten metaal heeft die een globaal magnetisch veld kan genereren.
Andere onderzoekers weten het niet zo zeker. Ze vermoeden dat de maanbodem een magnetisch veld heeft verkregen door asteroïden en andere objecten te passeren die aanleiding hebben gegeven tot een kortdurend, maar constant herhalend, elektrisch geladen plasma.
De interne structuur van de maan
Een nieuwe studie bewijst echter dat de maan niet alleen een magnetisch hart had, maar dat het nu sterker klopte dan de kern van de aarde.
"We zien dat er eerder een erg sterk magnetisch veld was, maar toen verdween het gewoon." Geofysische processen op grote schaal duiden dit aan, "zei planeetwetenschapper Benjamin Weiss van het Massachusetts Institute of Technology.
De studie, gebaseerd op de heranalyse van Apollo-monsters, in combinatie met gegevens verzameld door een aantal orbitaal-geautomatiseerde sondes, roept de vraag op hoe de geleidende vloeistof in de kern van de maan verscheen, waardoor de zogenaamde dynamo ontstond die het wereldwijde magnetische veld opwekte. Weiss en zijn collega's zijn ook benieuwd waarom het veld zo plotseling verdwenen is.
Hun analyse laat zien dat de maan een dynamo-leidend magnetisch veld had van 4, 2 tot 3, 6 miljard jaar geleden.
"Het schrijven van de laatste magnetische velden bedrukt in de rots is een microscopische uitlijning van elektronen in de rots, zoals kleine naalden van een kompas," zei Weiss.
Aanvullende analyse gericht op het bestuderen van de richting van de uitlijning van elektronen kan wetenschappers helpen erachter te komen of de dynamo is verward onder invloed van een verandering in de rotatiehoek van de maan of andere factoren.
"Elke keer dat de maan werd blootgesteld aan een sterke botsing, was er misschien een grote omslag en verplaatste de noordpool zich naar een andere plaats", zei Weiss.
"We kunnen deze hypothese testen door de magnetisatierichting als functie van de tijd te bepalen," voegde hij eraan toe.
Een studie die vorig jaar werd gepubliceerd, toonde aan dat het magnetische veld van de maan langer bestond dan eerder werd gedacht, omdat het een periode van zware cratering had overleefd. Dit zou botsingen met grote objecten moeten uitsluiten van de mogelijke oorzaken van het verdwijnen van het magnetische veld.
Een andere hypothese is dat de zwaartekrachtsinvloed van de aarde mogelijk de vaste mantel van de maan en de gesmolten kern die de geleidende vloeistof bevat, heeft gescheiden.
