Comet 332P / Ikea-Murakami is gedoemd tot 150 jaar van zonne-verval.
Gedurende 4,5 miljard jaar draaide de komeet rond het zonnestelsel, maar door een reeks zwaartekrachtstoornissen veranderde het zijn baan, dichter bij de zon. Uiteindelijk heeft het haar gedoemd tot een langzame dood door verval. De Hubble Space Telescope had het geluk om een succesvolle reeks foto's van dit evenement te maken.
Gevormd uit ijs, stof en stukjes kosmische stenen overgebleven van de oorsprong van de planeten, liggen kometen miljarden jaren in het buitenste zonnestelsel, letterlijk niets aan het doen. Veel van deze ijsblokken kruipen in de Kuipergordel, voorbij de baan van Neptunus, en voelen een zwakke zwaartekracht die afkomstig is van de zon.
Maar als chaotische gravitationele oscillaties hen uit een stabiele zone duwen, dan kan de zwaartekracht van de zon de overhand hebben en ijsobjecten beginnen gestaag in de diepten van het zonnestelsel te vallen. Sommigen vinden een plaats in de baan rond de zon en kijken periodiek terug in de binnenste regionen. Maar anderen verdampen te snel.
Kometen zoals de 332P hebben banen met veranderde zwaartekracht. Dit plaatst voorwerpen in een ongemakkelijke positie: een externe afstand van de zon bespaart tegen een snelle botsing en verbranding, maar een voldoende dichte afstand leidt tot een langzame dood. De heldere komeet 332P werd in 2010 ontdekt door twee amateur-Japanse astronomen Kaoru Ikei en Shigeki Murakami. Wanneer de helderheid van de komeet sterk is toegenomen, zegt het maar één ding: het wordt warmer. De toename in helderheid werd veroorzaakt door de sublimatie van ijs van explosieve dampen en stof in de ruimte, wat leidde tot de verstrooiing van licht.
In januari van dit jaar bracht Hubble zijn blik dichter naar het object en merkte dat hij niet alleen veel stoom en stof genereerde, maar ook stukken ter grootte van een gebouw gooit. Nu bevindt de komeet zich dichtbij Mars, buiten zijn baan.
"We weten dat kometen soms uit elkaar vallen. Maar de redenen en het proces zelf blijven een mysterie ", zei David Jewitt van de Universiteit van Californië. - "Het probleem is dat het proces zelf te snel en onvoorspelbaar is. Daarom hebben we weinig kans om bruikbare gegevens te verzamelen. Maar met de fantastische resolutie van Hubble is het niet alleen mogelijk om kleine stukjes van een komeet te zien, maar ook om elke dag hun transformatie waar te nemen. Hierdoor kunnen we de beste metingen ooit maken. "
Ondanks de kleine omvang van de komeet (ongeveer 500 meter) strekte het veld van zijn puin 3000 mijl uit. Maar wat is de reden voor het uiteenvallen?
"Voorheen geloofden astronomen dat kometen sterven na verwarming onder invloed van zonlicht. Hierdoor verdampen hun ijs gewoon, "zei Jewitt. - "Dan is er alleen een enorm dood stuk. Maar deze observatie is erg belangrijk, omdat Comet 332P zichzelf meteen fragmenteert. " De komeet valt uit elkaar alsof hij wordt gedraaid door de hitte van de zon. Terwijl het licht geleidelijk aan het oppervlak verwarmt, passeert het ijs van vaste stof naar damp en passeert het vloeibare stadium. Dit proces wordt sublimatie genoemd en leidt ertoe dat de komeet in de ruimte een straal stoom en stof vrijgeeft. Omdat het bestaat uit losjes verpakt materiaal, komen deze roterende stukken los. Hubble merkte op dat na de bevrijding van de middelpuntvliedende kracht, 25 grote stukken al van de komeet waren gescheiden. Nu sterft ze in het binnenste deel van het zonnestelsel. En het ziet er fascinerend uit.
Omdat de komeet een baan om de zon van zes jaar heeft, zullen deze emissies elke 6 jaar plaatsvinden. Deze situatie liet astronomen berekenen hoe lang een desintegratieperiode zou duren. "Als dit elke 6 jaar gebeurt, wat overeenkomt met een enkele baan rond de zon, dan duurt het proces 150 jaar", voegde Jewitt toe. "Vanuit een astronomisch oogpunt is dit een zeer korte tijd. Maar dit is een enkele reis. "
Een team van onderzoekers merkte ook op dat stukjes afval hun eigen vervalsterfte hebben, met als resultaat dat grote stukken in kleinere stukjes worden verdeeld enzovoort.
