Waar komen de eerste waterbouwstenen op aarde vandaan? Een nieuwe studie suggereert dat het water deels afkomstig was van een wolk van gas en stof die rond de zon circuleerde. Water bestaat uit twee waterstofatomen en één zuurstof. Hoogstwaarschijnlijk hebben rotsachtige asteroïden het merendeel van de waterstof miljarden jaren geleden naar de aarde overgebracht. Wetenschappers geloven echter dat de jonge aarde ook waterstof uit de zonne-nevel kan krijgen. Bijna één op de 100 watermoleculen op aarde is afkomstig van de zonnevel.
In het vroege zonnestelsel bevatte deze wolk, die overblijft na de vorming van de zon, een grote hoeveelheid waterstof. Maar vóór deze studie overwogen wetenschappers niet of de nevel het grootste deel van de waterstof op aarde kon leveren. Om de oorsprong van water op onze planeet te begrijpen, bestudeerden de onderzoekers de chemische sporen ervan, rekening houdend met de verhouding van waterstofisotopen en verschillende atoommassa's.
De verhouding van normaal waterstof tot deuterium (zwaardere isotoop) in zeewater komt overeen met de verhouding die wordt gevonden in water uit asteroïden. Dat wil zeggen dat er asteroïde wortels worden waargenomen in de buurt van het water van de aarde. Maar waterstof uit het binnenste deel van de planeet (niet ver van het gebied waar de mantel botst met de kern) onthult een ander verhaal. Uit de gegevens blijkt dat deze monsters een kleinere hoeveelheid deuterium hadden dan waterstof, vergeleken met zeewater. Dus er is een niet-asteroïde bron. De aarde verscheen miljarden jaren geleden toen kleinere asteroïden botsten en samensmolten tot een groter lichaam. De nieuwe pasgeboren planeet "absorbeerde" stof en gas uit de zonne-nevel. Waterstofnevels doken in de aarde van de kinderen, aangetrokken door de magnetische kern. Maar waterstof van asteroïden was vertraagd in wat uiteindelijk de mantel werd.
Asteroïde-aanvallen bleven de aarde terroriseren, creëerden onze vertrouwde planeet en verspreidden waterstof met een hogere deuteriumcoëfficiënt in de mantel en oceanen van de aarde. Wetenschappers konden de hoeveelheid watervolume berekenen die zich op de planeet bevindt: twee oceanen in de mantel en vier tot vijf in de kern. En de meeste van hen kunnen betrekking hebben op de zonne-nevel.
Dit suggereert dat dergelijke processen kunnen worden herhaald op exoplaneten op afstand. Het blijkt dat aangenomen kan worden dat de onvermijdelijke vorming van water van invloed zal zijn op voldoende grote werelden in extrasolaire systemen.
