Wetenschappers zijn al lang verbaasd over de vraag hoe gasreuzen, zoals Jupiter en Saturn, zo groot zijn geworden. De huidige theorie suggereert dat de kernen van deze gigantische planeten mini-planeten bevatten met een diameter van ongeveer 62-620 mijlen over, die botsten en voortdurend met elkaar versmolten. Maar computermodellering heeft aangetoond dat dit proces waarschijnlijker honderden planeten heeft geproduceerd die qua grootte vergelijkbaar zijn met de aarde.
Zoals de astronoom Harold Lewison van het zuidwestelijke onderzoeksinstituut in Boulder (Colorado) de natuur heeft verteld, is het waarschijnlijk dat dit proces een populatie van honderden objecten heeft gevormd die qua massa vergelijkbaar zijn met de aarde, wat onlogisch is voor de structuur van het zonnestelsel in plaats van dat het de vorming van verschillende van dergelijke kernen was. Levison en zijn collega's spraken over een nieuw computermodel van een alternatief scenario voor de vorming van de kernen van gasreuzen, die ze 'Slow Accretion of Pebbles' noemden. Levison merkte op dat als een object langzaam genoeg wordt gevormd om de planetoïden in staat te stellen zwaartekracht met elkaar in wisselwerking te staan, het grotere planetisme de tijd heeft om zijn kleinere broers voorbij de schijf te verstrooien, waardoor hun groei wordt beperkt.
Nieuwe modellen laten zien dat dergelijke aanwassen zorgen voor één tot vier gasreuzen die in een baan rond de zon bewegen op een afstand van 5 tot 15 keer verder dan de aarde en overeenstemmen met de structuur van het zonnestelsel.
