Het einde van de voormalige planeet Aarde kwam toen het lichaam, de grootte van Mars, 95 miljoen jaar geleden na de geboorte van het zonnestelsel in het lichaam van de planeet neerstortte. Dit is veel later dan sommige astronomen dachten. De botsing pakte de vuilnis op die uiteindelijk de maan vormde, dus laat een nieuwe studie zien.
De verkregen resultaten, in de loop van 259 computermodellen die de botsing van een asteroïde met de aarde simuleren, zullen helpen bij het oplossen van een al lang bestaande discussie over hoe de maan werd gevormd.
"De aarde was stuk voor stuk samengebouwd, het kwam niet van de ene dag op de andere voor, de laatste botsing vond plaats toen een lichaam, ongeveer ter grootte van Mars en met ongeveer 10 procent van de massa van de aarde, de aarde trof", zegt astrofysicus John Chambers van de Carnegie-instelling in Washington, DC.
Het proces van vorming van de maan door de ogen van de kunstenaar
"Het grootste deel van het materiaal bleef op aarde, maar het resterende materiaal, samen met materiaal los van de aarde, brak in de ruimte en groeide later samen om de maan te vormen," voegde Chambers eraan toe.
Eerdere studies gebaseerd op het natuurlijke verval van radioactief materiaal werden gebruikt om de tijd te berekenen tussen de vorming van het zonnestelsel 4, 6 miljard jaar geleden en het moment waarop de maan zich begon te vormen in de baan van de aarde.
Maar deze studies waren niet overtuigend, omdat uit sommige resultaten bleek dat het zonnesysteem op het moment van de botsing slechts 30 miljoen jaar oud was. De nieuwe studie, die een latere datum laat zien, daagt wetenschappers uit om een complexere vraag te stellen: waarom is er een grote discrepantie tussen de lange vorming van de aarde en de snelle evolutie van Mars?
Moderne theorie van de vorming van de maan
Analyse van de meteorieten van Mars toont aan dat de planeet meer dan een miljoen jaar is gevormd, zoals blijkt uit nieuwe computermodellen.
Dit debat zou waarschijnlijk zijn voortgezet tot de monsters werden gebracht van de zusterplaneet Venus, die net als de aarde waarschijnlijk een lange incubatieperiode had.
"Er bestaat veel onduidelijkheid over hoe de protoplanetaire schijven er in het zonnestelsel uitzagen", zegt hoofdonderzoeker Seth Jacobson van het observatorium Cote d'Azur in Nice, Frankrijk.
"Deze schijf is gevuld met vele grote planetaire embryo's en kleine planeetsims die botsten en natuurlijk de planeten bouwden.We weten niet hoe deze schijf werd gevormd, hoe snel hij groeide, en hoe lang hij duurde .... Als we de aarde en Venus, het zou ons helpen veel te begrijpen over de voorwaarden voor de vorming van een protoplanetaire schijf ", schrijft hij.
Bestuderen hoe het zonnestelsel en de planeten werden gevormd, zal ons helpen bij het zoeken naar andere potentieel bewoonbare systemen.
