Nieuwe observaties van de stervormende nevel hielpen ons viersterrenembryo's te ontdekken, die ons lieten zien hoe verschillende sterrenstelsels zich kunnen ontwikkelen.
De meeste sterren in onze melkweg hebben een, twee of zelfs drie sterren partners, maar onze zon is een eenling. Dit feit stelt een interessante vraag: als onze ster één is en zo'n rijk multiplanetair systeem bevat, hoe evolueren planetaire systemen dan in binaire, driedubbele of viervoudige sterrenstelsels?
In een nieuwe studie gepubliceerd in Nature deze week, Alyssa Goodman, een professor in de astronomie aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, kondigt de ontdekking van vier embryonale sterren 825 lichtjaren van de aarde. Protosterren werden gevormd in de moleculaire wolk in het sterrenbeeld Perseus.
Een van de grootste mysteries in het begrijpen van sterrenstelsels is de evolutie van meerdere sterrenstelsels, hoe worden ze voortgebracht uit een sterrenwieg, zoals tweelingbroers of uit verschillende plaatsen, om door de zwaartekracht te worden vastgelegd? Volgens theoretische modellen zijn beide ideeën levensvatbaar.
Toen hij de radio-emissie van deze moleculaire wolk bestudeerde, vond het Goodman-team verschillende filamentaire gasstructuren waarin vier geconcentreerde bossen lagen.
De onderzoekers geloven dat deze concentratie van gassen, die twee tot drie keer groter is dan de protosterren die we kennen, onder de wederzijdse zwaartekracht inzakt. Met andere woorden, de ster vier zal in ongeveer 40.000 jaar samensmelten en vier pasgeboren sterren vormen. Op een kosmische tijdschaal staat deze sterren baarmoeder op het punt om te baren. Het meest interessante is de schaal van de regio's. Het systeem heeft een breedte van slechts 10.000 astronomische eenheden (AE), waarbij 1 a. e) is de afstand tussen de aarde en de zon. Voor een beter begrip van de schaal, konden al deze vier sterrenembryo's gemakkelijk in ons zonnestelsel worden geplaatst, waar de buitenste grens de Oortwolk zou zijn, een hypothetisch gebied dat miljarden kometenkernen bevat. De buitenste grens van de Oort Cloud is 20.000 uur. e. van de zon.
Hun nabijheid betekent dat alle vier de sterren op de gravitatie reageren en de snelheidsmetingen hebben dit bevestigd.
Zoals Goodman opmerkte, is het zeer waarschijnlijk dat tijdens het evolutieproces van het systeem een of meer sterren zwaartekracht onstabiel kunnen worden en tegen de hoofdgroep stuiteren. Maar als de stellaire vier zwaartekracht gekoppeld kunnen worden, zal dit wetenschappers helpen bij het verfijnen van stermodellen met verschillende partnersterren en onderzoeken hoe zwaartekracht interacties de vorming van een planetair systeem zullen beïnvloeden.
