Het mysterie van het oude water Mars verdiept zich. Het bleek dat de vroege atmosfeer van de Rode Planeet honderd keer minder kooldioxide bevatte dan nodig is om de temperatuur te handhaven die nodig is voor vloeibaar water.
Hoewel Mars nu een koude en droge woestijn is, blijkt uit tien jaar durend bewijs dat het oppervlak ooit bedekt was door rivieren, meren en mogelijk zeeën met oceanen. Donkere, smalle lijnen verschijnen op Mars, alsof ze laten doorschemeren dat water elk voorjaar de hellingen heeft afgevuurd. En waar water bekend is, is er leven. Dus Mars kan het leven schuilen, en sommige vormen kunnen nog steeds op de planeet aanwezig zijn.
"De waterige omgeving die ooit de bodem van de krater van Gale was, lijkt alsof hij voorbestemd was tot leven: niet heet en niet koud, geen overdreven zuurheid of alkaliteit, en het water is niet te zout", zei studie auteur Thomas Bristow, een planetaire wetenschapper bij het onderzoekscentrum van Californië in Californië. Het oude Mars zou veel warmer moeten zijn dan de planeet van vandaag. Daarom probeerden wetenschappers aan het begin van het werk signalen te vinden dat het ooit genoeg broeikasgassen had, zoals koolstofdioxide in de atmosfeer, dat de zonnewarmte vasthoudt. Gegevensanalyse nam echter het pad van carbonaatmineralen op het oppervlak van Mars, dat alleen kon worden gedetecteerd als de atmosfeer ooit rijk was aan koolstofdioxide. Om het mysterie op te lossen, bestudeerden de onderzoekers de informatie verzameld door de Curiosity rover, die de lagere hellingen van het Eolida-gebergte oversteeg, dat zich op 5,5 km van het centrum van Gale Crater bevindt.
Wetenschappers analyseerden Marsachtige modderstenen, siltstenen, zandstenen en andere sedimentaire gesteenten die 3,5 miljard jaar geleden in de rivieren en meren van de Gale-krater waren achtergelaten. Ze vonden geen carbonaten, wat suggereert dat op dat moment het niveau van koolstofdioxide tientallen en honderden malen lager was dan dat nodig was in klimaatmodellen voor het verwarmen van het vroege Mars.
Maar dit betekent niet dat de planeet niet nat was. "Sedimentaire kraterrotsen bewijzen de voortdurende aanwezigheid van vloeibaar water op het oppervlak," zei Bristow.
Een verklaring is: Mars was ooit carbonaat, maar ze werden vernietigd. "De aard van de mineralen bevestigt dit echter niet", zegt Bristow. "We vonden geen tekenen van blootstelling aan zuur." Een andere optie is dat het oude Mars werd verwarmd door andere broeikasgassen, zoals zwaveldioxide, methaan of stikstofoxide.
"Maar het gebrek aan deze gassen is dat ze vrij reactief kunnen zijn. Daarom, als je ze in de atmosfeer stopt, zullen ze daar niet lang blijven, "zei Bristow. "Daarom zijn opwarmperiodes van korte duur, wat niet overeenkomt met de aanwezigheid van rivieren en meren op de krater, die miljoenen jaren zijn bewaard."
Andere scenario's zijn ijskappen waarin water kan worden opgeslagen, of een verandering in Marsbaan waardoor Mars warmer werd. "Wetenschappers zullen nog dieper moeten graven in het onderwerp mechanismen voor het stabiliseren van oppervlaktewater", zegt Bristow.
Nu zijn alle verwachtingen gevestigd op de Curiosity rover, die tijdens de klimaatverandering monsters van rotsen zou moeten nemen.
