Voor een lange periode van tijd wisten wetenschappers dat Mars ooit een natte en warme planeet was. Maar 4,2-3,7 miljard jaar geleden verdween de atmosfeer langzaam, waardoor het oppervlak een ijzige woestijn werd, merkte vandaag. Moderne missies hebben de aanwezigheid van oude merenstromen en rivieren kunnen bevestigen, maar hoeveel water kan de Rode Planeet hebben?
Wetenschappers zijn geïnteresseerd om te weten of er grote zeeën zijn of zelfs een oceaan in de noordelijke laaglanden. Een nieuwe studie suggereert dat het oude riviersysteem Hypanis Valles eigenlijk de overblijfselen van een rivierdelta is. De aanwezigheid van deze geologische formatie duidt erop dat dit riviersysteem eens in de oude Marszee op het noordelijk halfrond stroomde.
Voor de analyse werden gegevens van de MRO en Mars Odyssey-sonde gebruikt om de morfologie, sedimentaire architectuur en sedimentaire omgeving van de Hypanis Valles-regio te bestuderen. De delta is wat de zuidelijke hoogte scheidt van de noordelijke laaglanden, waar de oude oceaan ooit had kunnen liggen. Nieuw bewijs suggereert dat in het verleden water het noordelijke derde deel van Mars bedekte.
Afbeelding toont sediment van Hypanis Valles De aanwezigheid van de oceaan suggereert dat de Rode Planeet een aardachtige watercyclus zou kunnen hebben met rivieren, meren en oceanen die op elkaar inwerken als een enkel planetair systeem. Onderzoekers geloven dat deze hydrologische cyclus ongeveer 3,7 miljard jaar geleden actief bleef, waarna deze begon in te storten. De nieuwe analyse bewijst niet afdoende de aanwezigheid van de oceaan in het verleden, maar geologische kenmerken zijn moeilijk uit te leggen zonder zijn aanwezigheid.
Het is moeilijk om het waterverleden van Mars te bepalen, omdat de planeet zichtbare tekenen van meren en oceanen op het oppervlak mist. Als gevolg daarvan moest ik op zoek naar andere manieren om te bepalen waar het water stroomde en het zand zich vestigde. In het specifieke geval is de indicator de rivierdelta, die verschijnt wanneer de rivier vertraagt als gevolg van een langzame of stationaire carrosserie. Dit leidt tot de depositie van neerslag op het oppervlak en de vorming van grote eilanden, enz. Eerder werden de delta's gevonden op Mars, maar alleen in de kraters waar water in het meer stroomde.
De artistieke visie van het "meer" in de Martiaanse krater Gale, zoals het miljoenen jaren geleden kon lijken
De Curiosity Rover bestudeerde bijvoorbeeld de Gale Crater in 2012 en merkte veel bewijs dat de krater eerder een meer was. Het bevatte kleimineralen aan de voet van de Aeolis-berg, evenals sedimenten en kanalen, die alleen kunnen worden verklaard door het water dat in de krater stroomt. Nu kunnen wetenschappers met vertrouwen stellen dat Hypanis Valles het bewijs is van een permanent reservoir. Het is zo groot dat het een oceaan kan zijn. De analyse toonde ook aan dat de oceaan begon te vervagen toen het klimaat kouder en droger werd. Toen het waterniveau tot 500 m daalde, begon de Hypanis Valles delta te groeien. De bevindingen suggereren dat het watersysteem ongeveer 3,6 miljard jaar geleden opdroogde en verdween, wat consistent is met de verliespatronen van de oude atmosfeer.
Wetenschappers waren in staat om de snelheid van waterverlies op Mars te bepalen, de verhouding van water en 4 HDO van vandaag en 4,3 miljard jaar geleden te meten
De studie heeft bijgedragen aan het begrip van het klimaat van het vroege Mars. Natuurlijk is er tot dusver geen 100% bewijs van de aanwezigheid van een grote oceaan, maar het is ook belangrijk dat de kustlijn dicht bij de plaats was waar ExoMars 2020 en Mars 2020-rovers van plan zijn te landen.
