Op aarde gebruiken sommige van de meest winterharde microben mineralen als bescherming tegen ultraviolette straling. Misschien hebben Martiaanse microben onze strategie gebruikt?
Het leven op Mars is hoe dan ook moeilijk. De omstandigheden kunnen zo ernstig zijn dat wetenschappers twijfelen of microben kunnen overleven. De atmosfeer is dun, het oppervlak is verschroeid door straling en de planeet zelf lijkt op een woestijn met wind en stof.
Maar misschien zijn er plaatsen waar het leven bloeide in het verre verleden toen er een dikke atmosfeer en vocht op Mars was. Dus toen wetenschapper Janice Bishop een paar jaar geleden naar carbonaatgesteenten in de Mojave-woestijn keek, zag ze meteen een perspectief voor Mars.
Bisschop publiceerde in 2006 een artikel in het "International Journal of Astrobiology," dat ijzeroxide "ultraviolet zonnebrandmiddel" noemde voor de oude fotosynthese op aarde. De resultaten toonden aan dat de Mojave-rotsen ook ijzeroxidebekledingen bevatten, waaronder carbonaten verborgen waren.
'Ze zaten allemaal onder een rood mineraal aan de bovenkant, genaamd hematiet,' zei bisschop. Hematiet is ook een veel voorkomend element op Mars. Daarnaast is Senior Researcher en voorzitter van de Astrobiology Group van het SETI Institute, Bishop bekend vanwege het creëren van de CRISM-tool (Compact Reconnaissance Imaging Spectrometer) voor de Mars Reconnaissance Orbiter. Het ruimtevaartuig maakte afbeeldingen met een hoge resolutie en ontving ook spectroscopische uitvindingen van Mars gedurende meer dan tien jaar. Dit gaf een hele berg nuttige informatie over het uiterlijk van het oppervlak.
Bisschop is een van de vele wetenschappers die betrokken zijn bij het idee van "zonnebrandcrème". Gosen Ertem van de Universiteit van Maryland bijvoorbeeld, traceert hoe biomoleculen zich kunnen verbergen voor ultraviolette straling in verschillende mengsels. Ze zal haar resultaten volgende maand presenteren bij de American Association for the Advancement of Science.
Het is nog niet duidelijk hoe goed de micro-organismen van Mars (als ze al bestonden) in hun omgeving leefden. Maar onderzoek naar ijzeroxide brengt op zijn minst waardevolle informatie over hoe ons leven is geëvolueerd. Dit zal op zijn beurt helpen om de mechanismen van ontwikkeling in andere omgevingen van het zonnestelsel en op exoplaneten beter te begrijpen.
De glandulaire formaties (afgebeeld is Karijini National Park in West-Australië) kunnen gedeeltelijk voorkomen door ijzer dat wordt gemetaboliseerd door micro-organismen. Sommigen proberen te achterhalen hoe microben zich ontwikkelden toen er geen beschermende ozonlaag op aarde was, die zo veel lijkt op de Mars van vandaag. In 2015 suggereerde Tina Gauter van de Universiteit van Tübingen dat sommige stammen van bacteriën lagen van ijzeroxide in hun omgeving zouden kunnen aanmaken ter bescherming.
De rol van ijzeroxide microben is ook bestudeerd door Kurt Conhauser van het Departement van Aard- en Atmosferische Wetenschappen aan de Universiteit van Alberta. Hij volgde de oude ijzercyclus en bestudeerde hoe snel microben ijzeroxide in verschillende omgevingen konden produceren, evenals de rol van protoplankton die fosfor vervoert op de zeebodem.
Maar is dit proces voldoende om de Marsmicbes vandaag te redden? Bisschop gelooft dat ze in het verre verleden hebben bestaan. "Maar wat staat ons nu te wachten?".
Ze voegde er echter aan toe dat andere onderzoekers geloven dat het leven gered kan worden in het zoute water van de planeet, dat zich ophoopt in carters en andere gekantelde plaatsen op Mars.
