hebben
Terwijl de zon door de melkweg reist, interageert zijn enorme magnetische omhulsel, bekend als de heliosfeer, met gassen en magnetismen in de ruimte tussen de sterren - een uitgestrekt gebied dat bekend staat als het interstellaire medium.
Astronomen veronderstelden dat de heliosfeer een cametiaans achtige staart heeft en niet te verschillend van vorm is ten opzichte van de langwerpige regendruppel gevormd in het interstellaire medium, maar nu denken wetenschappers dat het magnetisch veld van de zon kan worden onderschat, waardoor ons begrip van hoe onze Zonnestelsel van een afstand.
De heliosfeer gaat veel verder dan de baan van Pluto en is gevuld met energiedeeltjes die door de zon worden uitgeworpen. Het magnetische veld van de zon wordt met de zonnewind weggedrukt en vormt een magnetische envelop. De balans van druk tussen de externe druk van de zonnewind en de interne druk van het interstellaire medium wordt bereikt aan de grens van de heliosfeer, de heliopauze genoemd.
Terwijl de zon beweegt, wordt aangenomen dat de heliopauze momenteel wordt gevormd als gevolg van interactie met het interstellaire magnetische veld, maar nieuwe observatiemodellen tonen aan dat het magnetische veld van de zon feitelijk de vorm ervan domineert. In plaats van de staart van een klassieke komeet te vormen, suggereren de onderzoekers de aanwezigheid van twee staarten, gevormd uit stralen uit de noord- en zuidpolen van de zon. Interessant is dat andere sterren in onze melkweg ook een bipolaire morfologie van de heliosfeer hebben, maar nu zijn vergelijkbare mechanismen gevonden in het zonnestelsel.
De ster BZ Cam, die zich op een afstand van 2500 lichtjaren van de aarde bevindt, heeft ook een bipolaire heliosfeer.
Het besef dat ons belangrijkste komeetachtige model van de heliosfeer van de zon onvolledig was, kwam toen de NASA-sonde Voyager-1 de heliosfeer verliet. Meting van de richting van het interstitiële magnetische veld, waren astronomen verbaasd om een tegenstrijdigheid te vinden tussen de richting van het magnetisch veld van ons zonnestelsel, in tegenstelling tot voorspellingen.
Naast deze observaties van computersimulaties van het magnetisch veld van de zon, werd het duidelijk dat deze stralen een sterke invloed hebben op de interstellaire vorm van de heliosfeer.
Dit leidde tot de fascinerende conclusie dat de heliosfeer veel korter is dan eerder werd gedacht en geen lange, zoals een komeetstaart heeft. Hoewel deze studie controversieel kan zijn, maar het gedrag van de dubbele straal zich ook manifesteert in andere sterren van onze melkweg. Het is mogelijk dat de heliosfeer van onze Zon veel complexer is dan we aanvankelijk dachten.
